Alois Alzheimer

Pierwszy opisał objawy choroby zwanej dziś chorobą Alzheimera.

Urodził się 14 czerwca 1864 r. w Makthreit nad Menem. Był synem notariusza. Od najmłodszych lat pasjonował się wiedzą przyrodniczą. W 1883 r. podjął studia medyczne, najpierw w Berlinie, a następnie w Wurzburgu, Tybindze i znów w Wurzburgu, gdzie w 1888 r. zrobił doktorat.

Był wybitnym studentem. Psychiatrą został za sprawą przypadku, kiedy to w 1889 r. otrzymał propozycję podjęcia pracy w nowo utworzonym sanatorium psychiatrycznym we Frankfurcie.

Alzheimer z zapałem studiował zagadnienia arteriosklerozy mózgu i epilepsji oraz zwyrodnienia kory mózgowej.

W 1912 r. został szefem Katedry Psychiatrii Uniwersytetu we Wrocławiu, z którym związany był do końca życia.

W listopadzie 1901 r. jego służącą została 51-letnia Augusta D., u której z czasem uwidoczniły się pogłębiające się zaburzenia pamięci, którym towarzyszyły zaburzenia mowy, orientacji przestrzennoczasowej, napady lęku, kłopoty w zakresie utrzymania higieny.

Przypadek Augusty D. bardzo interesował Alzheimera. Po jej śmierci w 1906 r. Alzheimer przebadał mózg zmarłej. Pośmiertny raport neuropatologiczny (którego oryginał zaginął i odnalazł się w piwni¬cach frankfurckiej kliniki dopiero w 1995 r.) wskazywał na „rozległą przedstarczą atrofię mózgu".

W listopadzie 1906 r. Alzheimer przedstawił wyniki badań przypadku Augusty D. na posiedzeniu Towarzystwa Neuropsychiatrii Południowo-Zachodnich Niemiec. Ten pierwszy zanotowany przypadek opisuje chorobę, która dziś nosi nazwę choroby Alzheimera. Nazwę tę nadano chorobie opisanej przez Alzheimera dopiero w 1967 r. na kongresie lekarzy w Lozannie.

Psychiatria zawdzięcza także Alzheimerowi klasyczny opis symptomatologii miażdżycy, otępienia starczego i jego odmian oraz delirium.

Alois Alzheimer zmarł na skutek nawrotu zapalenia wsierdzia na tle reumatycznym w 1915 w wieku 51 lat.